پیروزی انقلاب اسلامی ایران و سپس شکل‌گیری نهادها و ساختارهایی مبتنی بر تفکر انقلاب اسلامی، زمینه را برای حضور حداکثری فقه فراهم کرده و البته تهدیدهای ناشی از بی‌توجهی به حضور سازمان‌یافته فقه در این عرصه را بیشتر کرده است. پس از برقراری جمهوری اسلامی و شکل‌گیری حکومتی مبتنی بر فقه شیعه، نظام فقهی موجود در حوزه‌های علمیه با گستره وسیعی از نیازها و پرسش‌های حکومت و جامعه اسلامی مواجه شده و توقع می رفته تا با توجه به شرائط زمان و مکان الگوی جامعه و حکمرانی مطلوب را ارائه نماید، از این رو با چالش‌هایی مواجه شده است.