امامت، سرچشمهٔ دو جریان حیات‌بخش: تفکّر درست اسلامی و نظام عادلانه توحیدی
امام صادق ع ، مظهر امید صادق
امامت، سرچشمهٔ دو جریان حیات‌بخش:
تفکّر درست اسلامی و نظام عادلانه توحیدی
امام صادق ع در روزگاری قَد افراشت و رسالت بزرگ امامت را عهده‌دار شد که هر دو جریانِ حیات‌بخش، از حیات‌بخشی بازداشته شده بودند، نه تفکرِ درست پایهٔ کار بود و نه نظام عادلانه توحیدی بر سر کار و در کارِ بَست‌وگشادِ کارها.
امام، روزگار تاریکی را فراروی داشت که بایستی با یَدِ بیضای وَحیانی و سنّت‌های روشن و راستین نبوی، دل تاریکی را می‌شکافت و سپیده را برمی‌دَماند و روزگاری نو و روشن پی‌می‌ریخت و مردمانِ به ستوه آمده از نزاع‌ها و جنگ‌های خانمان‌سوز، فقر، استبداد و وارونه‌گویی‌ها را، به انقلاب بزرگ سپیده‌آفرین علوی می‌پیوندانید.
امام، در این عصر سرنوشت‌ساز، عهده‌دار دو تکلیف بزرگ بود:
نخست روشن‌گری، برابرسازی و تفسیر مکتب، که خود در بردارندهٔ مبارزه با تحریف و دست‌کاری‌های جاهلانه و مغرضانه در دین بود.
و آن‌گاه پی‌ریزی و زمینه‌سازی نظام قسط و حقّ توحید.
امام، برای نقش‌آفرینی در این دو میدان خطیر، بایستی به گونهٔ تشکیلاتی وارد می‌شد تا حرکت بنیادین او، افزون بر بریدن شاخک دستگاه خلافت، که بر دین تحریف‌شده استوار بود، هم دامن بگستراند و در جای‌جای جهان اسلام جایگاه و پایگاه بیابد و هم ماندگار باشد و همه‌گاه شعله‌افروز.
این نقشهٔ راهبردی امام، به حقیقت پیوست؛ گروه‌گروه شوق‌مندان و چشم‌به‌راهان «قائم از آل محمد»، قائمی که همه تلاش‌ها و مجاهدت‌های اسلاف خود را به ثمر خواهد رسانید، فراخاستند و امیدوارانه به امام صادق، مظهر امید صادق، دل بستند و از جان مایه گذاشتند، تا انقلاب صادق، صبح صادق را بردَمانَد.
به امید صبح صادق