بررسی فقهی سطح معیشت کارگزاران حکومت اسلامی
محمدرضا عبداللهی[1]
چکیده
«زیست معیشتی مطلوب کارگزاران حکومت اسلامی» از جمله مباحث فقهی است که به طور خاص بعد از آنکه فرصت تشکیل نظام اسلامی برای فقهای شیعه فراهم شد مورد توجه و مداقه قرار گرفت و نتیجه آن میتواند الگوی جامع معیشتی باشد در مقابل مدیران و رهبران جامعه اسلامی که نظام معیشتی خود را طبق آن تنظیم کرده و نیز معیاری است برای ارزیابی و تایید صلاحیت افراد برای ورود به مناصب عالیه نظام اسلامی. همچنان که در آخرین طرح اصلاح قانون انتخابات که در دستور کار مجلس قرار گرفت، در قسمت شرایط داوطلبان ریاست جمهوری، به «ساده زیستی و پرهیز از اشرافیت» اشاره شده که عنوانی کلی و مبهم است و تبیین دقیقتری میطلبد.
در این مقاله با روش گردآوری اطلاعات کتابخانهای و تحلیل فقهی اجتهادی، گزینه های مختلفی در الگوی معیشتی کارگزاران مطرح میشود و ادله و مویدات عقلی و نقلی هرکدام از این احتمالات مورد بررسی قرار میگیرد. و در نهایت به این نتیجه میرسیم که برخلاف تصور رایج که با تکیه بر دوگانه غلطِ «کاخ نشینی – کوخ نشینی» و با کمدقتی در بعض روایات مسئله، حاکمان جامعه اسلامی را ملزم به مطابقت با ضعیفترین افراد جامعه میدانند، علیرغم پذیرفتن «مطلوبیت قطعی سادهزیستی مسئولان» تنها خطقرمزی که برای رهبران نظام اسلامی میتوان تصویر کرد، رعایت «متوسط وضع اقتصادی عرف جامعه» میباشد و البته لازم است از ایجاد فاصله جدی میان زندگی خود با محرومین جلوگیری کنند.
واژگان کلیدی
الگوی معیشتی – کارگزاران - نظام اسلامی – سبک زندگی - عرف متوسط
[1] دانش پژوه فقه اقتصادی سطح سه مرکز جامع علوم اسلامی ولی امر (عج) mr.abdollahi0@gmail.com